obuchem w łep

Tydzień zaczął się ... delikatnie powiedziawszy zimnym prysznicem.

Po pierwsze - moja cukrzyca ciążowa. Wydawało mi się, że wszystko jest bardziej różowe, niż w rzeczywistości. Przez ostatnie 3 tygodnie prowadziłam dokładne zapiski  tego co jem i robiłam pomiary glukometrem, czekając na zaplanowaną na poniedziałek wizytę w poradni diabetologicznej dla ciężarnych. Byłam spokojna, wydawało mi się, że jest ok.
Na miejscu okazało się, że całe zapiski mogę sobie w d... wsadzić, bo powinnam była robić pomiary po godzinie, a nie po dwóch godzinach po posiłku. Poranny cukier na czczo powinnam mieć poniżej 90, a nie 100. W tej perspektywie moje wyniki nie wyglądają już tak różowo. Finał 2 godzinnego maratonu szpitalnego jest taki, że dostałam insulinę na noc i bardzo zagmatwane wytyczne od pani dietetyczki.
Przez resztę poniedziałku i cały wtorek chodziłam po prostu głodna, bo nie byłam w stanie znaleźć nic sensownego do jedzenia i bałam się jeść cokolwiek poza kanapkami z moim sprawdzonym już chlebkiem IG (do którego pani dietetyczka podeszła sceptycznie, ale który jako jedyny na razie sprawdził się w 100%). Dowiedziałam się, że powinnam ważyć produkty węglowodanowe zanim je zjem ;/ Powinnam jeść co 2,5 - 3h i nie głodzić się. Przez ostatnie 3 dni nie udało mi się ani razu zastosować do wytycznych dietetyczki. Akurat wszystkie 3 dni spędziłam pół na pół jeżdżąc rano po szpitalach i przychodniach (czyli głodząc się), a wieczorami opiekując się dzieckiem (czyli nie mając czasu nawet zważyć kromki chleba) i jeszcze w ramach zapewniania księżniczce rozrywki piekłyśmy i dekorowałyśmy pierniczki (żadnego nie zjadłam, ale może sam zapach mi szkodzi). Zjedzona we wtorek zupa zapewniła mi prawidłowy cukier, ale już w środę po tej samej zupie cukier miałam za wysoki ;/ Po chlebie żytnim kupionym przez Małżona na kolację mam cukier 143 ;/ Nic z tego nie rozumiem. Przed pierwszym wieczornym zastrzykiem z insuliny rozpłakałam się w ramionach męża, bo przerosła mnie perspektywa wbijania sobie igły przez kolejne 2 miesiące (lub do końca życia, w zależności od tego jak bardzo mam rozpieprzony organizm).  Pociesza mnie fakt, że w rodzinie nie ma przypadków cukrzycy, więc może to minie po porodzie.
Stałam się niewolnikiem jedzenia. Na dokładkę dobija mnie moja waga - 7 miesięcy za mną, a ja przytyłam tylko 4 kg. I znów zalecenie dietetyczki, żeby się nie głodzić, czyli tak naprawdę odpada dłuższy spacer z dzieckiem lub drzemka w ciągu dnia. Mam ochotę to wszystko malowniczo pierdolnąć w kąt i zdać się na to co ma być.

Po drugie - zęby mojego dziecka. Po wakacyjnej akcji moje dziecko ma plomby we wszystkich czwórkach i wyrwane 2 zęby z przodu (które uszkodziła sobie o podłogę gdy miała 2 latka), które chwiały się i powodowały ropienie na dziąsłach. Oczywiście nie udało nam się uniknąć jedzenia słodyczy, ale myjemy zęby po każdym posiłku, przynajmniej 4 razy dziennie. I co? Na dzisiejszym przeglądzie wyszło, że wszystkie piątki i to co zostało z czwórek mają pruchnicę! Życie naprawdę jest niesprawiedliwe. Dzieciaki w rodzinie żłopią Colę i oranżadę, jedzą słodycze, a zęby mają całe...

Po trzecie - zachowanie mojego dziecka. Dzisiejszy dzień z racji kolejnego maratonu lekarskiego Małżon miał wolny, więc Ala znów stawała na rzęsach, żeby być dosłownie upierdliwym bachorem. Śniadanie - płacz, obiad - płacz, za długo coś robimy i każemy jej czekać - płacz. Nie zajęła się sama zabawą nawet na 5 minut, bo "ona nie potrafi nic wymyślić). W takie dni boję się, jak to będzie z drugim dzieckiem. Przecież Ala nie da nam żyć, nie mając naszej pełnej uwagi przez 100% czasu. Rozważam znalezienie jej pełnowymiarowego przedszkola na 9h, żeby nie zwariować.

Może jutro będzie lepszy dzień...