nie nadaję się do tego...

W święta wcale nie wypoczeliśmy. Owszem, było dużo rąk do pomocy przy Alusi, ale równie dużo osób do komentowania, co skończyło się moim załamaniem nerwowym już w niedzielę wieczorem. Ala swoim zwyczajem darła się z byle powodu, wiła przy jedzeniu, a wszystkie babcie i ciocie prześcigały się w komentowaniu, że normalne dziecko się tak nie zachowuje i zgadywały co jej jest. O 1 w nocy w niedzielę ległam wypłakiwać się w wyrze, zrzucając opiekę nad wrzaskunem mojemu biednemu Małżonowi. Skończyło się to w oczywisty sposób - zaczął mi zanikać pokarm. W poniedziałek wieczorem tknięta niepokojem użyłam laktatora i odciągnęłam nim tylko 70 ml łącznie z obu piersi, czyli trochę ponad połowę tego, co moje dzieko powinno zjadac. Tak więc teraz po cyckach mała dostaje jeszcze 60 ml butli.
Czuję, że jestem złą matką. Zamiast z uśmiechem na ustach nosić wrzeszczącego bachora na rękach albo przy cycku 24h/dobe ja zalewam się łzami i dopuszczam do zaniku pokarmu. Nie czuję z malą więzi - teoretycznie obecność matki powinna wpływać na niemowlę kojąco, natomiast Niuńka brana na ręce bezbłędnie odnajduje mamine ucho i jej krzyk przechodzi na jeszcze wyższe tony, robiąc dziurę w moim mózgu. Gdy jest zmęczona drze się z równym zapamiętaniem w łóżku i na rękach. Oczu już nie może otworzyć z tego zmęczenia, ale drzeć się ma siłę, skubana.
Masaż, o którym pisalam przed świętami w sumie nic nie pomogł. Mała była masowan przez 3 dni, klatka piersiowa, kark i ręce. Rzeczywiście w wymasowanych miejscach pierwszego dnia skóra była zaczerwieniona, co ma niby świadczyć o tym, że ścięgna się rozluźniły i wróciły na swoje miejsca. Nie przełożyło się to jednak na zachowanie małej - nadal wierci się przy jedzeniu. Wszyscy każą mi się uzbroić w cierpliwość i przeczekać te pierwsze miesiące, boję się jednak, że może się to skończyć dla mnie intensywną terapią psychiatryczną.