kryzys

Dopadł mnie jakiś dołek emocjonalny o podłożu macierzyńskim. Dotarło do mnie, że bycie matką to ciężka i niewdzięczna robota, za którą podziękowania dostaje się co najwyżej na łożu śmierci, albo jeśli ma się farta dziecko zaśpiewa na swoim weselu "Kochanych rodziców mam...". Moje dzieciątko jest ostatnio nieprzytulaśne, wyrywające się, protestujące, kapryśne, nie da się nakarmić, podetrzeć, przewinąć, ubrać bez krzyku. Już mi sił i kolan brakuje by przytrzymać Dzidziulinkę w miejscu przy przewijaniu i ubieraniu. Wzięcie na ręce nie wchodzi w grę. Ostatnio rykiem oprotestowuje nawet odczepianie od chybotliwych krzeseł, po których się wspina do pozycji pionowej. Dzidziulinka odkryła, że ona to ONA, a nie ona+mama i że nie musi się na wszystko godzić, jak jej coś nie pasuje. A czasem mam wrażenie, że pasuje jej tylko kombinowanie na co by tu wleźć. A ja przecież jako matka muszę dbać, ochraniać, pielęgnować, troszczyć się, czyli robić te wszystkie rzeczy, które jej w kombinowaniu przeszkadzają. Więc snuję się za nią spragniona jakichkolwiek cieplejszych uczuć...

Moje dziecko mnie nie kocha, buuuu, a przecież nie doszliśmy jeszcze nawet do etapu szlabanów na komputer :(