dół

znów... i znów przez moją pociechę. Czemu ja mam ciągle wrażenie, że jej tylko przeszkadzam, że mnie nie kocha, traktuje gorzej niż powietrze. Jest nieprzytulaśna, brana na ręce odwraca się ode mnie, nie da się przytulić i nawet jak się uderzy i płacze wyrywa mi się z rąk przy próbie pocieszenia. Dziś urządziła histerię przy zupce. Mojej nie chciała, mojej z owocami też, po półgodzinie krzyków (a młoda głodna była, bo nie jadła 4h) zdesperowana otworzyłam zupkę sklepową - ryk! W akcie ostatecznej desperacji zrobiłam mleko - ryk jeszcze większy. Normalnie myślałam, że albo to wszystko szmyrgnę za okno, albo moje dziecko. Byłam głodna, planowałam ją nakarmić i z zadowolonym dzieckiem iść do naszej ulubionej kawiarni na obiad dla mnie i rozrywkę dla Młodej. Młoda postawiona na podłodze odzyskała humor, ale ledwie zapakowałam ją do wózka i zamknęłam drzwi - znów ryk, bo oczywiście głodna >< Szłyśmy na syrenie przez pół miasta, bo już nawet picie nie pomagało. W kawiarni wsadziłam w fotelik, nakarmiłam zupką kupną i w końcu ją zjadła. Nie wiem, nie rozumiem, poproszę model bez usterek!

Z lepszych (chyba) wiadomości: podpisaliśmy umowę przedwstępną i jesteśmy ubożsi o kilkanaście tysi zadatku. Właściciel mieszkania jeździ beemką chyba nawet droższą od tego mieszkania... Pruszkowska mafia? oO