nocnik

Od dwóch tygodni jesteśmy posiadaczami uroczego różowego kawałka plastiku z misiem Puchatkiem. Reakcje naszej córy na nowy nabytek są różne. Najfajniej nocnik nosić w łapie i walić nim co popadnie, albo wkładać rączki i zabawki do środka. O tym, że łatwo nie będzie wiedziałam już od dawna, bo nasza wiercipięta odkąd zaczęła chodzić niechętnie siada i całkowicie odmawia leżenia, chyba że aktywnego. Ona nawet zasypiając wierci się niemiłosiernie, trzeba dziecko unieruchomić w mocnym rodzicielskim uścisku, bo dopiero wtedy zaledwie 5 sekund całkowitego bezruchu jest w stanie ją ululać :)

Obecnie Ala posadzona na swoim nocniku (w ubraniu) posiedzi kilka sekund, ale zabawianie zabawkami, książeczkami ani tv nie są w stanie zatrzymać jej na dłużej. Siadanie na plastiku gołym tyłkiem kończy się wyrywaniem i płaczem.

No więc nocnik jest i na byciu na razie poprzestaliśmy. Dziś moja mama przypomniała mi uczynnie, że ja w wieku Ali już w ogóle nie używałam pieluszek i że w sumie to się nie dziwi, że Ala nie używa nocnika, bo ja przecież nie mam cierpliwości do "takich rzeczy"... :/ Tym jednym zdaniem zafundowała sobie 4 dni majowego weekendu pod znakiem przemielonej marchewki i jabłka (patrz poprzedni post) i jestem nawet skłonna cierpliwie poszukać innego pokarmu, który Ala namiętnie wypluwa :)

No ale fakt, potrafię godzinami dłubać jakąś robótkę, kopiować obraz albo szyć. Do istot żywych cierpliwości mi brak. I nawet nie próbuję udawać, że jest inaczej. Dlatego nocnikowanie postanowiłam zostawić osobom, które mają w tym większe doświadczenie, tzn naszej cioci i mojej mamie. Poza tym pieluchowanie nie przeszkadza mi w najmniejszym stopniu (Małżonowi chyba też nie), więc niech sobie to moje dziecko spokojnie załatwia swoje potrzeby schowane pod biurkiem choćby i 3 lata.